این پژوهش به بررسی حالات و رفتار کودکان و دیوانگان در اشعار واعظ قزوینی و قدسی مشهدی می‌پردازد. با استفاده از روش کتابخانه‌ای و فیش‌برداری، به تحلیل ویژگی‌های سبک هندی در اشعار این دو شاعر پرداخته شده است. این اشعار به دلیل مضمون‌سازی و اسلوب معادله، نمونه‌های بارز سبک هندی محسوب می‌شوند. حالات کودکان مانند بازی، وابستگی به مادر و خواب در گهواره و صفات دیوانگان مانند گریز از کودکان و علاقه به طبیعت، در اشعار این شاعران برای تبیین افکار اخلاقی و فلسفی مورد استفاده قرار گرفته است.