بدون شک شاهنامه، این اثر حماسی و تاریخی بی بدیل زبان فارسی، یکی از منابع مورد استفادۀ حکیم نظامی گنجوی، در سرودن پنج گنج بوده است. اما این اثر گران بها، در کنار چه آثار دیگری برای نظامی مورد استفاده قرار گرفته، سخنی دیگر است. نظامی در قرن ششم به خلق آثاری پرداخته، که بعضی از داستانهای آن ریشه در شاهنامۀ فردوسی دارد. آثاری همچون خسرو و شیرین، بهرام گور و اسکندر نامه، در دل خود داستان ها و روایت های فراوانی دارند که با داستانهای مشابه در شاهنامه، مشترکات و تفاوتهای بسیاری دارند. شاهنامه، گنجینه ای است از اشعار خوب، در هر موضوع، از اشعار رزمی و بزمی و عاشقانه و احساسات لطیف و ایجاد روح وطن پرستی و هر چه بخواهید در آن یافت می شود. حکیم نظامی نیز، از سخن گویان صاحب سبکی است که مانند فردوسی، به سبکی خاص دست یافته است. گرچه داستان سرایی در زبان فارسی به وسیلۀ نظامی شروع نشده، اما می توان گفت تنها شاعری که تا پایان قرن ششم توانسته شعر تمثیلی را به حد اعلای تکامل برساند، نظامی گنجوی است. با توجه به وجود روایات مشترک مذکور در آثار این دو شاعر برجسته (فردوسی_نظامی) پژوهشگر بر آن است تا بخشی از این اشتراکات و اختلافات را بیابد و بیان کند.