سبک‌شناسی به عنوان شاخه‌ای از مطالعات ادبی، نقش مهمی در تحلیل ساختارهای زبانی و فکری متون ایفا می‌کند. یکی از جنبه‌های اساسی آن بررسی مؤلفه‌های فکری آثار ادبی و نحوة انعکاس اندیشه‌های اجتماعی و اخلاقی در متون مختلف است. در این راستا، اعجوبه و محجوبه و بختیارنامه دو اثر برجسته در ادبیات فارسی هستند که با بهره‌گیری از روایت‌پردازی خاص خود، مفاهیم گوناگون فکری و فرهنگی را بازتاب داده‌اند. این دو اثر، با سبک و ساختاری متفاوت، حامل اندیشه‌های مشترک و متمایزی هستند که بررسی آن‌ها در چارچوب مطالعات تطبیقی می‌تواند شناخت دقیق‌تری از تحولات فکری و فرهنگی دوران نگارششان فراهم کند. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی به بررسی تطبیقی مؤلفه‌های فکری در دو اثر اعجوبه و محجوبه و بختیارنامه پرداخته است. هدف تحقیق، تحلیل ساختارهای فکری این دو متن و بررسی شباهت‌ها و تفاوت‌های موجود در نحوة بازتاب اندیشه‌های اجتماعی در آن‌ها بوده است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که هر دو اثر، علی‌رغم تفاوت‌های ساختاری، دارای محورهای مشترکی نظیر تأکید بر موعظه و اندرز، بهره‌گیری از زبان عربی و آیات قرآنی، اشاره به شخصیت‌های شاهنامه، تأثیر داستان حضرت یوسف بر روایت‌ها و بازتاب‌ باورهای اجتماعی زمانه هستند. از سوی دیگر، تفاوت‌هایی در سبک نگارش، رویکرد به مفاهیم اخلاقی و میزان تأکید بر اندیشه‌های جبرگرایانه و اجتماعی در این آثار مشاهده شده است.