دهه‌ی چهل را باید دهه‌ی جلال آل‌احمد در ادبیات معاصر دانست؛ چرا که او در این دوران، یکی از مؤثرترین و برجسته‌ترین چهره‌های ادبی بود و قلم او تأثیر ژرفی بر نویسندگان نسل جوان‌تر برجای گذاشت. آل‌احمد به‌ویژه در شیوه‌ی نثر خود توانست سبکی متمایز خلق کند و زبان داستانی را به شیوه‌ای نوین دگرگون سازد. یکی از ویژگی‌های برجسته‌ی نثر آل‌احمد، استفاده از زبان شکسته است؛ او از این شیوه به عنوان ابزاری کارآمد برای القای لحن عامیانه و طبیعی به داستان‌های خود بهره برد. در نثر او، پدیده‌هایی چون ابدال و حذف به عنوان مؤلفه‌های اصلی شکسته‌نویسی به کار رفته‌اند و نقش تعیین‌کننده‌ای در شکل‌گیری سبک زبانی او داشته‌اند. در میان عناصر زبان شکسته در آثار آل‌احمد، عبارات کنایی بسامد بالایی دارند و به غنای لایه‌های معنایی متون او کمک کرده‌اند. هدف این مقاله، تحلیل نقش و کارکرد زبان شکسته در آثار جلال آل‌احمد است که با رویکرد توصیفی-تحلیلی انجام می‌شود.