زبان، نظامی از نشانه‌هاست که به بیان عقاید می‌پردازد. زبانِ نوشتار نیز بر دستور زبان استوار است و مقدمة زبان شناسی تلّقی می‌گردد. نشانه‌ شناسی نیز؛ مبتنی بر مفاهیم زبان شناختی است. در رمزگان دستور زبان، شرایط معنادار نشانه‌ها قابل ملاحظه است. در علم نشانه شناسی، ساختار دستور زبان می‌تواند تفسیر و دلالت باشد و تولید معنا کند. قواعد گفتمانی نظام نشانه‌ها، از دل معانی برمی‌آید و به بازآفرینی و بازسازی پیام می پردازد.
فایدۀ عملی در دستور زبان هنگامی محقق می‌شود كه معاني و نشانه‌های دستوری، فراتر از چارچوب سازی‌ها، توصیف و پردازش شود تا درک و یادگیری بهتری صورت گیرد. در نشانه شناختی دستور زبان نیز به دنبال سیر ارجاعی کلمه، کلام، تأویل و معنای پدیده های دستوری هستیم که با وجود قواعد قانونمند، حاوی انتقال معانی و نشانه هاست. این پیش فرض، نگرشی کاربرد گرایانه به دستور زبان خواهد داد و این علم دیرینه و غنی را از واپس نشینی دور می‌کند.
در این جستار با روش تحلیلی توصیفی به ساز و کار نشانگی و فرایند ارتباط و به تبع آن تولید نشانه در دستور زبان پرداخته شده و با در نظر گرفتن قواعد دستوری مانند حالات اسم، شبه‌جمله، اصوات، وجه فعل، حروف و صفات، تطبیق با نظام نشانگی انجام شده است. نتایج نشان می‌دهد که غالب قواعد دستوری در نظام نشانگان زبان قرار می‌گیرند و شیوة تحلیلی نشانه شناسی، یادگیری قواعد دستور زبان را از طریق برقراری ارتباط مؤثر، تسهیل می‌کند.