نشانه¬شناسی شیوه¬ای بینارشته¬ای است که در تحلیل متون کاربرد دارد. تحلیل نشانه¬شناسانه شعر می¬تواند زمینه¬ای برای خوانش نوین و تفهیم بهتر متون فراهم سازد. بررسی محتوا با رویکرد نشانه¬شناسی، روشی برای تفسیر و رمزگشایی از یک متن است که می¬تواند به درک لایه¬های معنایی یک اثر کمک کند؛ عناصر و زیبایی¬های آن را نشان دهد و فهم بیشتر پیچیدگی¬های شعر را میسر سازد. منصور اوجی، شاعر نمادگرای معاصر است که در شعر خود، مفاهیم نمادین و رمزی را به کار برده¬است. این مفاهیم بیشتر به صورت غیرانسانی بروز و ظهور دارد و مفاهیم طبیعی نیز از بسامد بالایی برخوردار است. این پژوهش، با تکیه بر داده¬های کتابخانه¬ای و به روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی محتوا و نماد در اشعار منصور اوجی پرداخته¬است تا بتواند لایه¬های معنایی شعرش را تحلیل کند. این مقاله بر آن است تا به طبقه¬بندی مضامین و نمادهای اشعار اوجی بپردازد و محتوای اشعارش را بازنمایی کند. جامعۀ آماری این پژوهش، گزیده اشعار اوجی(1402) به سعی و اهتمام کانون پرورش فکری کودک و نوجوان است. پژوهشگر بر آن است تا به این پرسش اصلی پاسخ دهد که بن¬مایه¬های اساسی و کلان نمادهای پر تکرار شعر اوجی کدام است و هرکدام از کلان¬نمادها در چه مفاهیمی به کار رفته¬است؟ دستاوردهای این پژوهش نشان می¬دهد که اوجی، شاعری طبیعت¬گرا و مرگ¬اندیش است که با تکیه بر بن¬مایه¬های شعر خود، مضامین و مفاهیم متعددی را به زبانی نمادین در شعر، عرضه کرده است. بیشترین کلان¬نمادهای شعر اوجی، مفاهیم غیرانسانی از جمله مرگ، طبیعت، وطن و شیراز، رنگ و عشق است.