مجموعۀ داستانی یوزپلنگانی که با من دویده‌اند اثر بیژن نجدی به دلیل ویژگی‏های فرمی‏ و محتوایی ارتباط زیادی با جریان پسامدرنیسم و مؤلفه‏های اساسی آن پیدا می‏کند. این اثر داستانی نجدی به دلیل دارا بودن جنبه‌های نمایشی، ارتباط خود را با بحث پسامدرنیسم و دیدگاه‏های آن در ادبیات نمایشی ایران برقرار کرده است. یوزپلنگانی که با من دویده‏اند به دلیل عناصر ویژه-ای چون روایت و روایتگری، زمان و مکان داستانی متفاوت، جنبه‏های نمایشی نو و بدیع، بدعت آفرینی در حوزۀ ماجرا و طرح داستانی و به وجود آوردن الگوهای غیرمتعارف در تکنیک‏ داستان‏پردازی، وابستگی خود را با جریان پسامدرنیسم و مؤلفه‏های آن هرچه بیشتر نشان می‏دهد. با توجه به شناخت و به‏کارگیری این مؤلفه‏ها در پرداخت داستان و موضوع اقتباس نمایشی، به تعبیری در بحث دراماتوژی ادبی و هنری، عناصر غیرمتعارفی همچون هنجار گریزی در روایت و روایتگری و عدول از شیوه-های داستانی رایج و استانده حتی به شیوۀ کلاسیک را القا می‏نماید. این ویژگی‏ها دررسیدن به زبانی جدید، صدایی نو در داستان‏نویسی معاصر ایران و رسیدن به‏گونه‏ای نوپدید به‏خصوص در بحث شاعرانگی فن داستان‏سرایی‏ جایگاه خاصی برای داستان‏نویسی نجدی در ادبیات پسامدرن ایران ساخته است. به همین جهت رهیافت‏های داستانی و انواع ژانر آن در حوزه‏ی ادبیات داستانی پسامدرن می‏تواند به‏عنوان یک الگوی نمایشی برای نمایشنامه‏نویسان معاصر ایرانی نیز در نظر گرفته شود و چشم‌اندازهای متفاوت و ساختارشکنی در درام‏پردازی امروز ایران خلق کند. نجدی یکی از مهم‌ترین داستان‏نویسان این برهۀ زمانی خاص محسوب می‌شود که اثرش در خوانشی پسامدرنیستی از جنبه‏ها و جلوه‏های نمایشی زیادی برخوردار است و رهیافت‏های داستانی آن به‏عنوان یک الگو معرفی‌شده تا بتواند در حوزۀ ژانر نمایشی و اقتباس ادبی راهگشا باشد و در این پژوهش بر اساس ترسیم مؤلفه‏های اساسی پسامدرنیسم در قالب جداولی مشخص و معین به آن‏ها پرداخته‏ می‌شود.