زبان فارسی به عنوان زبان رسمی و مشترک ایران، نقشی کلیدی در ایجاد وحدت ملی میان اقوام و گروه‌های مختلف این سرزمین ایفا کرده است. این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای، به بررسی نقش زبان فارسی در تقویت هویت ملی، همبستگی اجتماعی و مقاومت فرهنگی میپردازد. نتایج نشان میدهد که زبان فارسی با کارکردهای تاریخی، فرهنگی و آموزشی خود، مهمترین عامل وحدت‌بخش در ایران محسوب میشود. همچنین، ادبیات غنی فارسی به ویژه آثار شاعرانی مانند فردوسی و حافظ، در ترویج ارزش‌های مشترک ملی مؤثر بوده است. این پژوهش بر ضرورت حفظ و تقویت زبان فارسی به عنوان عنصری حیاتی برای انسجام ملی تأکید دارد.