نظر به اهمیت تعلیم و تربیت این پژوهش با هدف بررسی تاریخ تعلیم و تربیت در ایران انجام گردید. در این نگاره سعی شد با روش کیفی به بررسی اسناد و مقالات و پژوهش های معتبر و مرتبط با موضوع به بررسی جایگاه تعلیم و تربیت در ایران از دیرباز تاکنون با تکیه بر آموزه های دینی پرداخته شود. نتایج تحقیقات بدست آمده نشان میدهد که تعلیم و تربیت در آموزه های دینی ایران نه تنها به پرورش مهارت های فردی ، بلکه به رشد اخلاقی و مهنوی نیز تاکید دارد. در دوران باستان تعلیم و تربیت بر اساس ارزش های اجتماعی و نیازهای جامعه نظیر مهارت های جنگاوری و کشاورزی بنا شده بود .با ورود اسلام ، نظام آموزشی به شدت تحت تاثیر آموزه های قرآنی و اصول دینی قرار گرفت و مراکز علمی مانند مدارس و حوزه‌های علمیه شکل گرفتند. در دوران صفویه، توجه به علوم دینی و ترویج مذهب شیعه به نظام آموزشی ساختار متمرکزتری بخشید. در دوران معاصر، با تأثیرپذیری از مدرنیته و تعامل با تمدن غرب، آموزش در ایران وارد مرحله‌ای جدید شد که در آن ترکیب آموزه‌های دینی با علوم مدرن مورد توجه قرار گرفت. پژوهش تأکید می‌کند که تعلیم و تربیت در ایران نه تنها ابزاری برای انتقال دانش بلکه عاملی برای حفظ هویت فرهنگی و دینی جامعه بوده است و می توان نتیجه گرفت که آموزه های دینی در کنار بهره گیری از دستاوردهای علمی معاصر می تواند به بهبود نظام آموزشی و توسعه همه جانبه کمک کند.