آموزش یکی از مسائل بسیار مهم در نظام‌های تعلیم و تربیت است. منظور از آموزش، فرآیند دو سویه یاددهی و یادگیری اطلاعات، مهارت‌ها و نگرش‌های مثبت درباره موضوعی است که متناسب با گروه سنی خاص و در شرایط زمانی معین به اجرا در می‌آید. امروزه هدف از تعلیم و تربیت تنها انتقال میراث فرهنگی و تجارب بشری به نسل جدید نیست، بلکه رسالت نظام‌های آموزشی ایجاد تغییرات مطلوب در نگرش‌ها، شناخت‌ها و در نهایت رفتار انسان‌ها است. روش‌های تدریس نیز به عنوان یکی از عوامل، به کمک این رسالت آمده‌اند. این مقاله به بررسی روش‌های نوین تدریس پرداخته و نمونه‌هایی از این روش‌ها شامل تدریس بارش مغزی، بدیعه‌پردازی، حل مسئله، تدریس غیرمستقیم/مشاوره‌ای، ایفای نقش و کاوشگری را مورد بررسی قرار داده است. در پایان نشان داده شده است که هیچ یک از روش‌های تدریس فی نفسه خوب یا بد نیستند، بلکه نحوه و شرایط استفاده از آن‌ها باعث قوت یا ضعفشان می‌شود.