دوره نوجوانی مرحله¬ای حساس و مهم در زندگی اجتماعی افراد می¬باشد. از آنجا که رفتار و تعاملات افراد تابعی از نگرش‌ها و اندیشه‌های افراد است، آموزش و کسب مهارت¬های اجتماعی همچون مثبت¬اندیشی می¬تواند به بهبود تعاملات و روابط نوجوانان با والدین و سایر افراد بسیار اثرگذار باشد. بدین ترتیب هدف پژوهش حاضر، واکاوی تاثیر آموزش مثبت¬اندیشی بر بهبود کیفیت رابطه دانش¬آموزان با پدرشان بود. در این پژوهش تجربی با طرح پیش¬آزمون – پس¬آزمون با گروه کنترل، 56 دانش¬آموز دختر مقطع متوسطه دوم ناحیه 2 شیراز در سال تحصیلی 98-1397 به شیوه نمونه¬گیری تصادفی خوشه¬ای انتخاب گردید و سپس این دانش¬آموزان به صورت تصادفی و به نسیت مساوی در دو گروه آموزش و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده¬ها، پرسشنامه ولی – فرزندی فاین بود. آزمودنی-های گروه آزمایش، آموزش مهارت¬های مثبت¬اندیشی را طی 8 جلسه 90 دقیقه¬ای دریافت کردند ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. داده¬ها با استفاده از نرم¬افزار SPSS 20 و آزمون تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که آموزش مهارت¬های مثبت¬اندیشی تاثیر معناداری بر بهبود کیفیت رابطه دانش¬آموزان با پدرشان دارد. نتایج حاکی از آن است که آموزش مثبت¬اندیشی بر بهبود ابعاد عاطفه مثبت، آمیزش پدرانه و گفت و شنود و کاهش خشم در رابطه بین فرزند و پدر تاثیر معناداری دارد.