ادبیات تطبیقي از زير مجموعه¬هاي نقد ادبي است كه حوزۀ مهمي از ادبیات را به خود اختصاص داده است. بدیهی است که شیفتگی به طبیعت و گل و زیبایی مربوط به آن در تمامی دوره¬ها با تمامی اختلافات در وجود هر فردی رخنه کرده است و طبیعت همواره مورد توجه انسان‌ها بوده و در ادبیات به ویژه در ادبیات تطبیقی مورد توجه ادبا قرار گرفته است. آنان همۀ عناصر و پدیده‌های طبیعت همچون: هوا، آسمان، زمین، کوه، بیابان، جنگل، گیاهان و گلها، فصول‌ سال، روز و شب، حیوانات، پرندگان،... در بر می‌گیرد و با استفاده از آن‌ها به اندیشه و تفکرات خویش را به مخاطب منتقل می‌کنند. از جمله این شاعران خوش قریحه منوچهری دامغانی از دیار ایران و متنبی از دیار عرب است، که به طبیعت گرایش خاص داشته و نگاه آنان به عناصر طبیعت دارای ادراک و پویاست. در این مقاله که با روش توصیفی و تحلیلی و برمبنای مطالعات کتابخانه¬ای صورت گرفته است بر آنیم که به بازتاب گل¬ها و گیاهانی که در اشعار دو شاعر مشترک دیده شده است همراه با شواهد شعری بپردازیم. نتایج این جستار حاکی از آن است که منوچهری بیش از متنبی از این تشبیهات بهره گرفته و آن نیز وجود شرایط اقلیمی ایران نسبت به عربستان بوده است. هر دو شاعر به جز استفاده از ظواهر ظاهری گل از نمادهای آن نیز بهره برده¬اند و مسلما دلیل این کار افزودن جلوه های ادبی به اشعار و آثارشان است.