اشعار هر شاعری نشانگر احساسات درونی او است و هرآنچه از درونش ظهور می کند بر قلم می آورد. محمدرضا شفیعی کدکنی به عنوان یک اسطوره، پيوند بسيار نزديکي با هنر، به ‌ويژه شعر دارد و در فرهنگ و تمدن این مرز و بوم ریشه دوانده است و با اشعار خود توانسته حيات فرهنگ و تمدن را در ایران زنده نگه دارد. این مقاله به بررسی و مروری بر چند ویژگی شعری از جمله نوستالژی و غم غربت، مکاتب، سنت و میراث فرهنگی، تصویرهای متنوع شعری، تشبیه و خیال پردازی، عشق و طبیعت، موسیقی شعر، آزادی اندیشی و اخلاق، تلمیح، عاطفه و احساس و شعر اجتماعی و سیاسی در اشعار شفیعی کدکنی می پردازد. و ذهن خواننده را به این ویژگی ها در شعر او آشنا می کند. شفیعی در اشعارش به اندوه دوري از وطن (بهشت خاطره) خود که رکني اساسي در نوستالژي است، از تکنیک فراهنجاري واژگاني جهت ابداع واژه و ترکیبات بدیع، از شعر به عنوان مهمترین رسانه فرهنگی زمینه ساز برای پیروزی انقلاب، از خیال پردازی، الهام گرفتن از عشق و طبیعت ايجاد فضاي آزادي خواهي و استبداد ستيزي و ترغيب مردم به مبارزه فکري و عملي با بيداد حاکم بر جامعه اشاره می کند و جامعه را با اندیشه های خود آشنا و آگاه می سازد.