طرفداری از حقوق زنان در ایران، تحت تأثیر شرایط فرهنگی- اجتماعی حاکم بر جهان، در دهه‌های اخیر با مجموعه‌ای از حرکت‌ها و فعالیت‌هایی در جهت احقاق حقوق زنان و رفع تبعیض از آنان- غالباً به وسیلة خود زنان- آغاز شد. برخی از شاعران و نویسندگان زن معاصر نیز به عنوان پیکره‌ای از اجتماع زنان در این زمینه پیش‌قدم شدند. سیمین بهبهانی به عنوان یکی از شاعران زن معاصر، گسترة شعر خود را مجالی برای بیان اندیشه‌های زنانه و نگاه جنسیتی می‌داند و با طرح دغدغه‌های زنان در این زمینه تابوشکنی می‌کند. پژوهش پیش روی با هدف تبیین نگاه جنسیتی سیمین بهبهانی در مجموعه‌های شعری جای پا، مرمر و رستاخیز با رویکردی توصیفی- تحلیلیِ انجام شده و دستاورد پژوهش نشان می‌‌دهد که مباحثی مانند دعوت زنان به دانایی و خروج از دنیای جهل و نادانی، زنانه‌نویسی، بیان صریح عشق به مرد از جانب زن، همراهی و همدلی با زنان مطرود جامعه، به چالش کشیدن قانون طلاق، انتقاد از خشونت فیزیکی مردان علیه زنان با استواری طرح می‌شوند، چنان که سیمین بهبهانی اجتماع، نهادهای اجتماعی و قوانین مردسالار را با بیان صریح این مفاهیم مسؤول محرومیت زنان از حقوق فردی و اجتماعی می‌داند و بغض تاریخی خود و هم‌نوعانش را در شعرش فریاد زده و بازتاب داده‌است.