این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی در نظر دارد تا مقوله¬ی موسیقی بیرونی را که شامل وزن عروضی در شعر می¬شود، در شعر دو شاعر برجسته¬ی کلاسیک پارسی و عربی؛ یعنی امرؤالقیس و رودکی در حد مجال مورد بحث قرار دهد. این دو شاعر به این جهت کنار هم انتخاب شدند که هر دو از نخستین شاعران هستند، امرؤالقیس از نخستین شاعران دوره¬ی جاهلیت عرب که جزء هفت شاعر معلقات سبع است، و البته از محبوب¬ترین آنان در بین اعراب؛ و رودکی پدر شعر پارسی ایران که شعرهایش سرشار عاطفه و موسیقی است. اشعار و قصاید هر دو شاعر در عین زیبایی، سادگی و روانی از نظر موسیقایی کامل است. تنوع اوزان و بحرهای عروضی در شعر رودکی و کاربرد مشهورترین اوزان در امرؤالقیس بر تسلط آن¬ها بر این دانش دلالت دارد. هر دو شاعر با به¬کارگیری زبان و گزینش واژگان در شعر بی¬نظیرند، و توصیف شادی، طرب، می، معشوق، طبیعت را با بهره¬گیری از انواع موسیقی به زیبایی در اشعار خود آورده¬اند، و می¬توان غنای زبان عربی و پارسی را در اشعارشان مشاهده کرد.