شعر و کلام از ابتدایی‌ترین سالیان عمر بشر، با تاروپود روح و جان ترکیب‌شده است. به‌گونه‌ای که شعر روایتگر تاریخ هم‌عصر خویش‌ و پلی بین ان نسل و نسل‌های آینده است. ازآنجاکه نیازهای اولیه بشر، خوراک، پوشاک و سرپناه بوده و از آغاز تاکنون، انسان در تکاپوی هرچه بهتر برآورده شدن این سه نیاز اساسی، به سهم خویش در دوره زندگانی‌اش به این اهم پرداخته است. این مطالعه با روش توصیفی به معرفی و بررسی لباس و پوشش در شاهنامه فردوسی می‌پردازد. نتایج تحقیق نشان می‌دهد پوشاک ایران، تاریخچه‌ای به قدمت ذوق و هنر ایرانی دارد و ماهیت آن از طبع بلند و روح راست‌کردار او سرچشمه می‌گیرد. شاعران نکته‌بین نیز از این مهم غافل نمانده و به خلق شاه کارهایی در این مورد پرداخته‌اند. فردوسی پاکزاد نیز نه‌تنها از این رسته جدا نیست، بلکه در رأس شاعرانی ست که با ذکر جزئیات، تمام اتفاقات و رویدادها را به تصویر کشیده است. به جرات می‌توان گفت نحوه پوشش، بافت و رنگ لباس‌ها را به‌قدری استادانه توصیف کرده است که آن شخصیت یا پیشه، گویی واقعیتی مصور در ذهن آدمی نقش می‌بندد. و نیز نحوه پوشش مردمان آن زمان را از قبیل رودابه، گردآفرید و رستم را به زیبایی بیان کرده است که کیومرث نخستین فرد و پادشاه در شاهنامه هست لباس و پوشش پلنگینه داشته است. بعدها پادشاهان بعد از او هم با توجه به شرایط و امکاناتی که داشتند درصدد لباس و پوشش بودند که یا از پوست حیوانات بود یا پر و موی. واژه‌هایی از قبیل خفتان، جامگ، ببر بیان و ... تصاویری از جامه آن دوره را برای ما به ارمغان آورده است . در شاهنامه هم از پوشیدگی و در پرده بودن زنان صحبت می‌کند و پوشش آنان شامل چادر، جامه، مقنعه، کفش بوده است.