بعد از گذشت قرن¬ها مباحث زیادی پیرامون هنر شکل گرفته است. هرچند کلمه «هنر» با ادعا¬هایی که حمل می¬کند ترس برانگیز است اما این هنرمند است که با رفتار و واقعیت پیش روی خود یعنی انسانیت و جامعه به این کالبد بی¬روح جان می¬دهد. وقتی هنرمند به واسطه شرایط در حقیقت خود بایستد و فقط ملاکش آثار هنری شود آنجا¬ست که هنر واردِ مرحله‌ای از رکود و حتی تجزیه‌ و اضمحلال شده است. برای تحقق اصلاحات و عوض کردن شرایط موجود در یک جامعه، این هنرمندان هستند که باید نردبان حرکت مردم به سوی شکوفایی و تغییر اوضاع حاکم شوند.
بررسی دوره و افکار عبید زاکانی که بر اثر شرایط خفقان¬آور جامعه به وجود آمده، طنز سیاسی - اجتماعی است که هدف اصلی این پژوهش انتقاد از شرایط نابسامان جامعه و اصلاح آن است. روح این هنر نمایی در روحیه¬ی ظلم ستیزی و صلح طلبی و عدالت جویی و مبارزه با ریاکاری زمانه، مصداق¬های هنری این هنرمند و جامعه¬ی هنری متعهد است. نگارنده در این پژوهش سعی دارد با روش تحلیلی و توصیفی و بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای با بررسی و تحلیل چند نمونه نظریه و نقد درباره هنر و هنرمند آن¬چه که در ایجادِ پیشاهنگ‌های انقلابی زمینه‌ای باروَر، حاملِ نوآوری و گسست، نقد و براندازی می¬شود و در آن ‌هنگام هنر می‌تواند مزاحم باشد، آفرینش‌هایی را مطالبه کند که هدف‌شان به پرسش کشیدنِ هنجارها و برهم زدنِ توأمانِ سنّت‌های زیبایی¬شناسی و جامعه در مجموعه‌ی آن است.