تأثیر فرهنگ اسلامی بر ادبیات فارسی که در رأس آن آیات نورانی¬بخش قرآن و کلام روح¬نواز معصومان (ع) است، سابقه¬ای بس دیرینه و به درازای تمدن باشکوه اسلامی و ادب فارسی دارد. سروده¬های گویندگان پارسی¬زبان، هم از لحاظ معانی و مضامین و هم از جهت ساختار و جنبه¬های لفظی و موسیقایی، مزیّن به این دو گنجینۀ گرانبهای معارف الهی است. شاه¬ نعمت¬الله ولی یکی از مشاهیر مشایخ قرن نهم هجری در دورۀ تیموری و از زمرۀ عارفان و شاعران شیعی¬مذهب در تاریخ تصوف و ادب فارسی است که اندیشه¬ها و سروده¬های ایشان متأثّر از فرهنگ اصیل اسلامی و ادبیات ریشه¬دار ایرانی ـ اسلامی است. آنچه شعر و نثر این شاعرِ عارفِ روشن¬ضمیر را دلنشین ساخته و ذکر او را در بسیاری از کتب تاریخ ادبی و عرفانی آورده است، آشنایی عمیق و گستردۀ شاعر با آموزه¬های قرآنی و فرهنگ اسلامی و نیز تخصص در عرصه¬های ادب و عرفان و حکمت است. مقالۀ حاضر به روش توصیفی ـ تحلیلی و با هدف بازنمایی تعابیر و مضامین قرآنی و اسلامی در اشعار شاه نعمت¬الله ولی و بررسی تأثیرپذیری و دسته¬بندی شیوه¬های نوآورانه و ساختارهای بدیع این شاعرِ عارف به نگارش درآمده است. مطالعه و تحلیل در جنبه¬های گوناگون شاه ولیّ، نظیر مسئلۀ تشیع و ولایت¬مداری، موضوع مهدویت، تصوّف اسلامی و رابطۀ وی با دیگر شاعران، به عنوان مقدمه¬ای بر بررسی و بازخوانی تأثیرپذیری و الهام¬ از آیات قرآن و فرهنگ اسلامی در آثار و اشعار ایشان است تا خواننده به گوشه¬ای از زوایای تاریک اندیشه و جهان¬بینی این شاعرِ عارف رهنمون شود.