ابوالقاسم عارف قزوینی در سال1300ه.ق. یا کمی پیش از آن در قزوین متولد شد. او از شاعران برجسته و تاثیرگذار دوره¬ی مشروطیت است. عارف روایتگر فرهنگ و گاه مفسر وقایع سیاسی-اجتماعی و تاریخ پر آشوب زمانه¬ی خویش است. عارف در آغاز کار ادبی خود از درک اهمیت وقایع سیاسی بسیار دور بود، نخست به شیوه متقدمان با همان مضمون و محتوی، شعر می¬سرود. اما رفته رفته با آشنایی بیش¬تر با محیط و اوضاع و احوال اجتماعی و بروز وقایع انقلابی، به شاعری انقلابی، میهن‌پرست، مبارزه راه سعادت و جلوگیری از ستم ستمگران بدل می¬گردد و سرانجام مدافع سرسخت آزادی می¬شود. در این جستار که به روش توصیفی – تحلیلی است هدف واکاوی اندیشه سیاسی عارف و پاسخ دادن به این سوال که وی چگونه در اوضاع نابسامان توانسته اشعار سیاسی بسراید؟ نتایج به دست آمده نشان می¬دهد که انقلاب مشروطه در شکل گرفتن شخصیت حق‌طلبی و آزادی¬خواهی عارف نقشی عمده داشت و مبارزه با رژیم سلطنت را به شدت دنبال می-کرد و حکومت جمهوری را می‌ستود و به دست آوردن آزادی ملی و اجتماعی را منوط بر به دست گرفتن اسلحه و برانداختن ریشه استبداد می‌پنداشت. عارف با استفاده از قالب تصنیف و آمیختن اشعار خویش با امثال و حکم و ضرب‌المثل‌های عادی مردم شعر خود را هر چه بیش¬تر ساده و روان ساخت. عشق به میهن در تمامی دوران‌های زندگانی دشوار شاعر به چشم می¬خورد.