واژۀ هنر علاوه بر معنای تخصصی و اصطلاحی امروزی، در طول ادوار زبان و ادبیات فارسی، معانی مختلفی را در¬بر¬داشت و شامل مفاهیم کلی و عامّی چون برتری، فضیلت، انواع کمالات، مزیت، حسن¬های دنیایی و معنوی و... می¬شد و با توجه به کاربرد آن در ادبیات حماسی، تعلیمی و عرفانی، دارای بار¬معنایی متفاوتی بوده است. مولوی شخص هنرمند را در خصایصی از دیگران برتر می¬بیند و عدم وجود این خصایص را علت بی¬هنری می¬خواند. بیشتر این ویژگی¬ها در رابطه با مسائل معنوی، عرفانی، مذهبی، حكمت و ... است. این مقاله با توجه به مفهوم هنر در ادبیات عرفانی و آثار مولوی، ویژگی¬های هنرمند و بی¬هنر را از نظر مولوی مورد بررسی قرار داده و سعی کرده¬است با تحقیق پیرامون کاربرد این واژه در طول دورۀ ادبیات عرفانی و جمع¬آوری مفاهیم و معانی مورد نظر شاعر، تا حد توان ویژگی¬های هنرمند و معانی مختلف این واژه را بررسی و منظور شاعر از معانی و مفاهیم این کلمه در مثنوی و دیوان شمس را ارائه کند.