آرمان¬شهر نمادی از یک حقیقت آرمانی و دست¬نیافتنی و بدون کم و کاستی است. در تفکّر شاعران و نویسندگان، مدینه فاضله و ناکجاآبادی است که در آن، همه انسان¬ها در آزادی و سعادت زندگی می¬کنند و ستم و بی¬عدالتی در آن دیده نمی¬شود. موسوی گرمارودی، شاعر مقاومت کشور، تلاشش بر این بوده تا با شیوه عرفانی و اندیشه آیینی، دنیای رؤیایی خود را نشان دهد.
روح و دل موسوی گرمارودی مملو از عشق به وطن و مردم این کشور و حبّ به خدا و ائمّه (ع) است. او عاشق خانواده¬اش می¬باشد و در زندان فکرش را مشغول می¬کند و شیرینی آن لحظه¬ها را تداعی می¬کند و ویژگی¬هایی همچون عشق، عدالت، پایداری، بخشندگی، زیبایی، معرفت و شناخت و ... برای جهان مطلوب خود برمی¬شمارد. در این پژوهش با شیوه تحلیلی- توصیفی به بررسی دیدگاه این شاعر ارجمند به مقوله آرمان¬شهر و ویژگی¬های آن از منظر نوستالژی با عناوینی چون عشق به ایران باستان، وطن، دوران کودکی، امام زمان (عج) و تداعی تخیل خواهیم پرداخت.