فرهنگ و ادبیات پر قدمت ایران همواره سرشار از پردازش به مسائل کوچک و بزرگ در ابعاد مختلف زندگی آدمیان بوده است که این مسئله در اثار تعلیمی و اندرزی فراوان به چشم می‌خورد. یکی از این مسائل ، موضوع پیری و جوانی است که هماره مد نظر شاعران و نویسندگان ژرف اندیش و پرتجربه بوده است از جمله سعدی و عنصرالمعالی در دو اثر بزرگ تعلیمی گلستان و قابوس نامه. در این پژوهش سعی شده در حد توان نگاه این دو نویسنده ی بزرگ نسبت به مسئله ی پیری و جوانی و عوامل موثر بر آن بررسی شود که در ابتدا ویژگی های این ادوار در دو کتاب بررسی شده و سپس تحلیل داده ها , تفاوت ها و شباهت ها و بررسی محیط اجتماعی به عنوان یک عامل موثر بر این نگاه بیان شده است و درنهایت به نتیجه گیری خواهیم پرداخت.