شهرها سیستم های پیچیده و به هم وابسته ای هستند که با ریسک های گسترده ای مواجه هستند . همه ساله مخاطرات طبیعی در شهرها خسارات گسترده ای را به وجود می آورد و شواهد موجود نیز دال بر افزایش روز افزون این بحران ها می باشد..
بلایا واقعیاتی هستند که همواره در زندگی انسان وجود دارند ولی بشر با تمام توانایی که دارد قادر به جلوگیری از آن نیست. آمارها نشان می دهند نیمی از کل جمعیت موجود در جهان در شهرها زندگی می کنند، این مهم نشان می دهد که امنیت شهرها بایستی بیشتر مورد توجه قرار گیرد. بنابراین امروزه باید ترکیبی از روش های غیرسازه ای و سازه ای را به کار برد تا به اصطلاحی بتوان سکونتگاه ها را تاب آور نمود.
تاب آوری جامعه، توانایی برای پیش بینی خطر وقوع بلایا، تاثیرات محدود، و بازگشت به موقعیت قبل از بحران با در امان ماندن، سازگاری، و تحول و رشد در موقع رویارویی با تغییرات است. لذا تاب آور ساختن شهرها در ابعاد مختلف،‌ راهی مناسب و کارا در جهت تقویت ساختار شهر برای مقابله با بحران ها و مخاطرات طبیعی و غیر طبیعی است. شناخت تاب آوری می تواند به تعیین صفات و ویژگی هایی که ظرفیت مقابله جوامع با سوانح را افزایش می دهند کمک نموده و ابزارهایی را برای کمک به فرآیند کاهش آسیب پذیری پیشنهاد نماید.