فضاهای عمومی مناسبترین مکان ها برای دستیابی به تعاملات اجتماعی هستند. حیات جمعی انسان ها ، اغلب در چنین فضاهایی شکل می گیرد. فرهنگ بومي مردم مناطق مختلف ریشه در تاریخ و تعلقات قومی داشته و چنانچه بتواند به طور مناسب به کار گرفته شود، محرك خوبی براي توسعه مي باشد. در این پژوهش فرض بر آن است که ارائه چارچوب مفهومی طراحی با تکیه برمفاهیم پایداری اجتماعی امکان پذیر می باشد. روش پژوهش توصیفی تحلیلی است و با تاکید بر محوریت فرهنگی بستر طرح، به دنبال آن است که بتواند ازمعیارهای موثر در طراحی فضای فرهنگی بهره گرفته و به پویایی مجموعه تاریخی بیافزاید. مقاله حاضر تلاشي است در جهت بررسي و شناسايي ابعاد مختلف پايداري اجتماعی با در نظر گرفتن نيازهاي کیفی انسان ودستیابی به هويت ، حس تعلق و تعاملات اجتماعی. برای درک هویت تاریخی محیط مصنوع انسان آنها را باید شناخت و حتی المقدور آنها را باید حفظ کرد.