پیرولیز یک فناوری مفید برای تبدیل زیست توده به سوخت‌های تجدیدپذیر است. در پیرولیز، زیست‌توده به نفت و زغال زیستی و یا گاز تبدیل می‌شود. پتانسیل کاهش چرخه گازهای گلخانه‌ای از پیرولیز بستگی به مواد اولیه مورد استفاده، تکنولوژی تبدیل، اندازه واحد پیرولیز و نحوه استفاده از محصولات ثانویه دارد. پیرولیز آهسته ممکن است مزایای زیست محیطی بیشتری را به ارمغان بیاورد. زیرا باعث تولید بیشتر زغال زیستی که می‌تواند برای بهبود کیفیت و همچنین حذف کربن به خاک اعمال شود. با این حال، پیرولیز سریع به دلیل تولید محصولات با ارزش بالاتر، بازده اقتصادی بیشتری دارد. سودآوری پیرولیز بستگی به قیمت مواد اولیه، تولید محصول، توانایی تولید محصولات با ارزش و مقیاس تولید دارد. در ایران ضایعات شهری و کشاورزی زیادی برای پیرولیز و تولید سوخت از آن وجود دارد. از کل ضایعات موجود در ایران می توان به میزان 6/21 میلیون تن انواع سوخت های مفید با ارزش حرارتی بالا به وسیله پیرولیز به دست آورد. که حدود 40 درصد آن، از (6/8 میلیون تن) ضایعات در دسترس مربوط به زباله های شهری و روستایی به دست می‌آید.