فضاهای شهری در برآورده ساختن نیازهای اجتماعی و فردی کودکان نقش منحصربه‌فردی دارند. امروزه در اثر توسعه و گسترش روزافزون شهرهای کوچک و بزرگ حقوق کودکان در دسترسی به فضاهای شهری مطلوب نقض شده است. در شرایطی که بیش از نیمی از کودکان دنیا در محیط‌های شهری زندگی می‌کنند و فضاهای شهری بخش عمده‌ای از زمان و محیط زندگی روزمره کودکان را به خود اختصاص می‌دهند ارتقای کیفیت این فضاها متناسب با کودک در سلامت و رشد قوای جسمی، تقویت تعاملات اجتماعی و همبستگی‌های گروهی و پرورش خلاقیت در کودکان و پرورش شهروندانی فعال، مطالبه گرد، انتقال هویت ، فرهنگ به نسل‌های بعدی مؤثر باشد. علی رقم اهمیت موضوع و ابعاد سازنده آن در شهر، توجه چندانی به آن نشده است. امروزه رویکرد شهر دوستدار کودک با این هدف مطرح‌شده است. اما چگونگی توجه به کودک، ابعاد، معیارها و شاخص‌های آن در فضاهای شهری تفسیر مطلوبی نشده است. بنابراین این پژوهش بر آن است تا جایگاه کودک در فضای شهری را در چارچوب این ابعاد مشخص و شاخص‌های آن را معرفی نماید. روش‌شناسی پژوهش بر اساس هدف از نوع بنیادی و بر اساس ماهیت از نوع توصیفی و تحلیلی و کیفی است. در گردآوری داده‌ها از روش کتابخانه‌ای و اسنادی استفاده‌شده است. از نتایج آن می‌توان به سطح‌بندی فضای شهر متناسب با نیاز کودک، ارائه مؤلفه‌ها و شاخص‌های محیطی، رفتاری، زیستی مشارکتی، سازمان و غیره جهت ساخت شهر کودک محور در ایران اشاره کرد.