آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) یکی از شایع‌ترین و پرهزینه‌ترین آسیب‌های غیرتماسی در ورزش والیبال محسوب می‌شود که عمدتاً در حین حرکات پرش و فرود رخ می‌دهد. با وجود ماهیت غیرتماسی والیبال، تکرار پرش‌های انفجاری، فرودهای تک‌پا، تغییرات سریع جهت و خستگی عصبی‌عضلانی، فشار مکانیکی قابل‌توجهی را به مفصل زانو وارد می‌کند و خطر بروز آسیب‌های زانو را افزایش می‌دهد. هدف از پژوهش حاضر، ارائه یک مرور نظام‌مند بر شواهد مرتبط با نقش عوامل بیومکانیکی فرود و مؤلفه‌های عصبی‌عضلانی در بروز و پیشگیری از آسیب ACL در والیبالیست‌ها است. بدین منظور، مطالعات منتشرشده در پایگاه‌های علمی معتبر داخلی و بین‌المللی طی سال‌های 2000 تا 2024 مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها نشان دادند که متغیرهایی نظیر کاهش زاویه فلکشن زانو و لگن در تماس اولیه با زمین، افزایش نیروی عکس‌العمل زمین، نرخ بارگذاری بالا، والگوس دینامیک زانو، عدم تقارن اندام تحتانی و ضعف کنترل تنه از مهم‌ترین عوامل بیومکانیکی مرتبط با افزایش ریسک آسیب ACL هستند. همچنین شواهد حاکی از آن است که اختلال در الگوهای فعال‌سازی عضلات، تأخیر در فعالیت عضلات همسترینگ، ضعف عضلات مرکزی و خستگی عصبی‌عضلانی نقش کلیدی در کاهش توانایی جذب نیرو و افزایش بار وارده بر مفصل زانو دارند. در مقابل، برنامه‌های تمرینی ترکیبی شامل تمرینات قدرتی، بازآموزی عصبی‌عضلانی، تمرینات تعادلی و ثبات هسته مرکزی، به‌عنوان مؤثرترین راهبردهای پیشگیرانه معرفی شده‌اند. در مجموع، نتایج این مرور بر ضرورت توجه هم‌زمان به اصلاح مکانیک فرود و بهبود کنترل عصبی‌عضلانی در طراحی برنامه‌های پیشگیری از آسیب ACL در والیبالیست‌ها تأکید دارد.