هدف پژوهش: هدف این مطالعه بررسی رابطه‌ی علی و معنادار میان رضایت شغلی و بهره‌وری کارکنان در محیط‌های سازمانی است. این پژوهش با تکیه بر نظریه‌های روان‌شناسی سازمانی، از جمله نظریه دو عاملی هرزبرگ، نظریه انتظار وروم و نظریه عدالت سازمانی آدامز، به دنبال تبیین سازوکارهای روان‌شناختی و رفتاری است که از طریق آن‌ها رضایت شغلی می‌تواند عملکرد و بهره‌وری کارکنان را بهبود بخشد.
روش‌شناسی پژوهش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی–تحلیلی است و با رویکرد همبستگی و مدل‌یابی معادلات ساختاری (SEM) انجام شده است. داده‌ها از طریق پرسشنامه‌های استاندارد رضایت شغلی (JDI) و مقیاس بهره‌وری کارکنان از نمونه‌ای شامل ۳۵۰ نفر از کارکنان سازمان‌های خدماتی و صنعتی گردآوری شده‌اند. روایی و پایایی ابزارها با استفاده از آلفای کرونباخ و تحلیل عاملی تأییدی (CFA) تأیید گردید.
یافته‌ها: نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که بین رضایت شغلی و بهره‌وری کارکنان رابطه‌ای مثبت و معنادار (r = 0.47, p < 0.01) وجود دارد. همچنین مؤلفه‌های رضایت از محیط کار، فرصت‌های رشد شغلی و عدالت سازمانی بیشترین سهم را در پیش‌بینی بهره‌وری داشتند. تحلیل مسیر نشان داد که انگیزش درونی نقش میانجی مهمی در این رابطه ایفا می‌کند و بخش قابل توجهی از تأثیر رضایت شغلی بر بهره‌وری از طریق افزایش انگیزش و تعهد سازمانی منتقل می‌شود.
نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش تأکید می‌کنند که ارتقای رضایت شغلی از طریق بهبود شرایط کاری، نظام پاداش‌دهی عادلانه، و فراهم‌سازی فرصت‌های رشد فردی می‌تواند به‌طور معناداری سطح بهره‌وری سازمانی را افزایش دهد. بر این اساس، مدیران سازمان‌ها باید رضایت شغلی را نه‌تنها به‌عنوان یک عامل روان‌شناختی، بلکه به‌عنوان یک متغیر راهبردی در برنامه‌های توسعه‌ی منابع انسانی مدنظر قرار دهند.