سیستم عصبی–عضلانی در فیزیولوژی مدرن به‌عنوان شبکه‌ای پویا از تعاملات عصبی، عضلانی و فاشیایی شناخته می‌شود که هماهنگی حرکتی، تعادل ساختاری و کارکرد خودتنظیمی بدن را ممکن می‌سازد. پژوهش حاضر با تکیه بر رویکرد «مکتب تعادل» به بنیان‌گذاری یک مدل یکپارچه درک و بازسازی عملکرد عصبی–عضلانی می‌پردازد؛ مکتبی که به ابتکار وحید نثاری، متخصص با سابقه در حوزه ماساژ درمانی، طب سنتی و علوم بازتوانی، شکل گرفت. در این دیدگاه، درمان صرفاً به تعدیل بافت محدود نیست، بلکه به‌مثابه فرایند بازآموزی تعامل میان عصب، عضله و فاشیا تلقی می‌شود. روش کار بر پایه‌ی نظام تشخیصی چهاربعدی شامل محورهای عصبی، عضلانی، فاشیال و انرژی–سیستمیک طراحی گردید که هر محور از طریق ابزارهای لمس تشخیصی و تحلیل ریتم‌های بدنی ارزیابی می‌شود. مسیر درمان در سه مرحله‌ی رهاسازی تطبیقی، بازسازی القایی و یکپارچگی متابولیک اجرا می‌گردد؛ مراحلی که هدف آنها بازتنظیم تون عصبی، هم‌زمان‌سازی ریتمی میان حرکات عضلانی و پاسخ واگی، و فعال‌سازی خودتنظیمی در سطح سلولی است. بحث مقاله نشان می‌دهد که تماس درمانی هم‌فاز با تنفس و ضربان قلب، موجب بازگشت هماهنگی میان سه محور حیاتی — قلبی–واگی، عضلانی–حرکتی و عصبی–قشری — شده و بدن را از وضعیت واکنشی سمپاتیک به فاز تعادل پاراسمپاتیک وارد می‌کند. این بازتنظیم، علاوه بر بهبود بازده متابولیکی و کاهش تنش فاشیایی، موجب بازآرایی سیناپسی، افزایش دقت حرکتی و آرامش سیستمیک می‌گردد. نتیجه‌گیری نهایی آن است که «ماساژ تعادل» بر پایه‌ی درک ریتم درونی بدن و هدایت هوشمند انرژی زیستی، ساختاری نوین برای ریکاوری و بازسازی عصبی–عضلانی فراهم می‌آورد. در این وضعیت، بدن نه تنها عملکرد خود را بازمی‌یابد، بلکه به سطحی از آگاهی و هماهنگی هارمونیک می‌رسد که مبین تحقق واقعی تعادل زیستی و روانی است.