آسیب‌های مفصل آکرومیوکلاویکولار (AC) از شایع‌ترین آسیب‌های شانه در ورزش‌های برخوردی و فعالیت‌های نیازمند حرکات بالای سر به شمار می‌روند و ۳ تا ۹ درصد از کل آسیب‌های شانه در جمعیت عمومی و تا ۵۰ درصد در ورزشکاران را شامل می‌شوند. پروتکل‌های توان‌بخشی مؤثر و معیارهای بازگشت به ورزش (RTS) برای اطمینان از بهبودی ایمن، به‌موقع و پایدار، کاهش خطر آسیب مجدد و بازگرداندن سطح عملکرد پیش از آسیب ضروری هستند.این مرور روایی با هدف تجمیع بهترین شواهد موجود در مورد پروتکل‌های توان‌بخشی و معیارهای بازگشت به ورزش پس از آسیب‌های مفصل AC انجام شده است. جستجوی نظام‌مندی در پایگاه‌های داده PubMed، Scopus، Web of Science و Google Scholar برای مطالعات به زبان انگلیسی منتشرشده بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۲۵، شامل کارآزمایی‌های بالینی، مرورهای سیستماتیک و بیانیه‌های اجماعی، انجام گرفت. معیارهای ورود شامل مطالعات انسانی با تمرکز بر مراحل توان‌بخشی، ارزیابی‌های عملکردی و نتایج بازگشت به ورزش در رویکردهای جراحی و غیرجراحی بود، در حالی که مطالعات حیوانی، گزارش‌های موردی و مقالات غیرمرتبط حذف شدند. استخراج داده‌ها بر مشخصات مطالعه، مداخلات و یافته‌های کلیدی متمرکز بود.موضوعات کلیدی شامل غالب بودن رویکردهای مرحله‌ای توان‌بخشی شامل مدیریت درد، بازسازی دامنه حرکتی، تقویت عضلات و تمرینات عملکردی خاص ورزش با تنوع در بازه‌های زمانی (۱۲ تا ۴۸ هفته پس از جراحی) و تأکید بر معیارهای بازگشت به ورزش مبتنی بر عملکرد (مانند تقارن عضلانی، ثبات مفصل و آزمون‌های عملکردی) به جای معیارهای صرفاً زمانی است. روندها نشان‌دهنده ناهمگونی در پروتکل‌ها، کمبود داده‌های بلندمدت و استفاده محدود از عوامل روان‌شناختی یا گزارش‌های خوداظهاری بیماران است. روش‌های جراحی و غیرجراحی نتایج عملکردی مشابهی دارند، اما شکاف‌های شواهد در استانداردسازی و کارآزمایی‌های کنترل‌شده با کیفیت بالا همچنان وجود دارد.در نتیجه، شواهد از توان‌بخشی ساختاریافته و فردی‌سازی‌شده و معیارهای عینی بازگشت به ورزش برای بهینه‌سازی نتایج حمایت می‌کنند. توصیه‌ها شامل تدوین دستورالعمل‌های جهانی، اولویت‌دهی به معیارهای عملکردی و انجام مطالعات طولی برای رفع ناهمگونی‌ها و ارتقای ایمنی ورزشکاران است.