این پژوهش به بررسی جامع تحولات فیزیولوژیکی و مکانیسمهای مولکولی حاکم بر رشد عضلانی و عملکرد انقباضی در دوران کودکی تا پایان نوجوانی (۱۸) سالگی می پردازد. تمرکز اصلی بر تفاوت های بین رشد هایپرپلاستیک افزایش تعداد فیبرهای عضلانی) در مراحل اولیه و هایپرتروفی افزایش حجم (فیبرها در مراحل بعدی رشد است. تحلیل موردی نشان میدهد که مداخلات تغذیه ای و تمرینی باید متناسب با مراحل بلوغ هورمونی و صفحات رشد استخوانی تنظیم شوند تا به پتانسیل کامل رشد عضلانی دست یابند و از آسیبهای احتمالی جلوگیری شود. در این دوره حیاتی تعامل پیچیده ای بین سیستمهای غدد درون ریز، سیستم عصبی مرکزی و منابع سلولی سازگاری عضلانی وجود دارد که نیازمند بررسی دقیق است. نتایج نشان میدهد که تفاوتهای عملکردی بین کودکان و نوجوانان بلوغ یافته اغلب ناشی از بهبود در کارایی عصبی و افزایش سطح هورمونهای آنابولیک است نه صرفاً تفاوتهای ساختاری پایه در توده عضلانی خام