این مقاله به بررسی جامع الگوهای توسعه و اختلالات رفتاری حرکتی در کودکان مبتلا به سندرم داون تریزومی (21) در مراحل مختلف رشد کودکی اولیه میانی و نوجوانی می پردازد. هدف اصلی شناسایی عوامل مؤثر بر تأخیرهای حرکتی ارائه استراتژیهای مداخله ای مبتنی بر شواهد و تعیین میزان تأثیر مداخلات توانبخشی زودهنگام بر کیفیت زندگی و استقلال حرکتی آن هاست. سندرم داون به دلیل هیپوتونی عمومی شلی رباطی و اختلالات نورولوژیکی منجر به تأخیر قابل توجه در کسب مهارتهای حرکتی درشت و ریز میشود. این پژوهش با استفاده از رویکرد مطالعه موردی و مرور ساختار یافته ادبیات به دنبال پاسخگویی به سؤالات کلیدی در خصوص تفاوتهای فردی در پیشرفت مهارتهای حرکتی است نتایج نشان میدهد که مداخلات فیزیکی و کاردرمانی که قبل از سن ۲ سالگی آغاز میشوند، همبستگی مثبتی با دستیابی به سطوح بالاتر عملکرد حرکتی در سنین مدرسه دارند این یافته ها بر اهمیت طراحی پروتکلهای توانبخشی فردی سازی شده تاکید میکند.