رشد حرکتی فرایندی مستمر و پیچیده است که تحت تأثير تعامل متقابل عوامل زیستی وراثت و نضج و عوامل محیطی تجربه و آموزش قرار دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش تعیین کننده سن و محرکهای محیطی بر الگوهای رفتاری و حرکتی انسان از دوران کودکی تا بزرگسالی است. این مطالعه با روش توصیفی تحلیلی و با استناد به منابع کتابخانه ای و یافته های پژوهشی معتبر تدوین شده است. یافته ها نشان میدهد که اگرچه سن به عنوان یک شاخص زمانی برای نضج سیستم عصبی عضلانی عمل میکند اما کیفیت و کمیت محرکهای محیطی میتواند سرعت و کیفیت اکتساب مهارتهای حرکتی را به شدت تغییر دهد. در نهایت مقاله بر ضرورت غنی سازی محیطی در دوره های حساس رشد تأکید میکند.