زمینه و هدف: ورزش‌های با شدت بالا، شامل تمرینات اینتروال شدید و فعالیت‌های انفجاری، به طور فزاینده‌ای به دلیل کارایی زمانی و تأثیرات مثبت بر تناسب اندام، محبوب شده‌اند. با این حال، این نوع فعالیت‌ها به طور همزمان یک پاسخ التهابی حاد قوی و گذرا را در بدن تحریک می‌کنند که برای ترمیم بافت و سازگاری ضروری است، اما در صورت عدم مدیریت صحیح، می‌تواند به استرس اکسیداتیو و آسیب عضلانی طولانی‌مدت منجر شود (1.2). هدف از این بررسی سیستماتیک، تحلیل تأثیرات دوگانه (حاد و مزمن) رژیم‌های ورزشی با شدت بالا بر نشانگرهای التهابی و استرس اکسیداتیو و شناسایی استراتژی‌های ریکاوری ضدالتهاب مؤثر برای کاهش این چالش‌ها است. این مرور به ارزیابی مقایسه‌ای بین اثرات ورزش‌های شدید و متوسط بر سیستم التهابی می‌پردازد(1).
جمع‌بندی یافته‌ها
این بررسی سیستماتیک بر مبنای تحلیل مقالات منتشر شده نشان داد که شدت فعالیت ورزشی عامل تعیین‌کننده‌ای در نوع و وسعت پاسخ التهابی است. در فاز حاد، یک جلسه ورزش شدید یا یک مسابقه ورزشی به طور قابل توجهی سطح نشانگرهای التهابی پیش‌التهابی مانند IL-6، TNF-alpha و آسیب عضلانی مانند کراتین کیناز را افزایش می‌دهد (2, 4). این پاسخ التهابی حاد، بخشی از فرآیند عادی بدن برای سازگاری و بازسازی بافت است. حتی در مقایسه با تمرینات مداوم با شدت متوسط، ورزش‌های شدید می‌توانند پاسخ التهابی حادتری را القا کنند، اگرچه برخی مطالعات پاسخ‌های حاد مشابهی را در هر دو گروه گزارش کرده‌اند(4.5) اما در بلندمدت (تأثیر مزمن)، تکرار منظم تمرینات با شدت بالا یا متوسط، هر دو منجر به کاهش قابل توجه نشانگرهای التهاب مزمن کم‌درجه در افراد کم سابقه یا دارای اضافه وزن می‌شوند (6-8). به نظر می‌رسد اثر ضدالتهابی مزمن ناشی از افزایش حساسیت به انسولین و فعال‌سازی مسیرهای سیگنالینگ ضدالتهابی است، نه صرفاً نوع ورزش (6). با این حال، حجم و مدت تمرین در پاسخ سیتوکین‌های التهابی و فاکتورهای نوروتروفیک مشتق از مغز در تمرینات شدید اینتروال مؤثر است(9). در نهایت، مدیریت این چالش التهابی حاد نیازمند استراتژی‌های ریکاوری ضدالتهاب است. اگرچه این مرور به طور خاص استراتژی‌ها را پوشش نداده است، ادبیات نشان می‌دهد که ریکاوری کافی برای جلوگیری از تبدیل التهاب حاد گذرا به التهاب مزمن (به ویژه در شرایط تمرین بیش از حد) ضروری است (2, 1). مداخلاتی مانند تغذیه آنتی‌اکسیدانی مناسب و استراحت، نقش مهمی در تعدیل پاسخ‌های استرس اکسیداتیو و التهابی پس از ورزش شدید دارند(10).
نتیجه‌گیری: شواهد حاصل از این بررسی سیستماتیک، تأثیر دوگانه ورزش‌های با شدت بالا را بر سیستم ایمنی برجسته می‌کند: ایجاد التهاب حاد گذرا در کوتاه‌مدت، که برای سازگاری مورد نیاز است، و کاهش التهاب مزمن در بلندمدت. هرچند که ورزش‌های شدید ممکن است پاسخ التهابی حاد قوی‌تری نسبت به ورزش‌های متوسط ایجاد کنند، هر دو نوع فعالیت ورزشی در کاهش التهاب مزمن کم‌درجه مؤثر هستند. کلید مدیریت این چالش‌ها، استفاده از استراتژی‌های ریکاوری هدفمند برای تسهیل سازگاری و جلوگیری از آسیب‌دیدگی یا تمرین بیش از حد است. برای بهره‌گیری حداکثری از مزایای ضدالتهابی ورزش‌های شدید، نیاز به تحقیقات بیشتری بر روی پروتکل‌های بهینه تمرینی (حجم، شدت و نوع) و مداخلات ریکاوری ضدالتهابی خاص است.