با افزایش امید به زندگی، حفظ استقلال عملکردی، کیفیت زندگی و مشارکت فعال سالمندان در فعالیت‌های روزمره به یکی از اولویت‌های اساسی نظام‌های سلامت تبدیل شده است. اگرچه فعالیت بدنی منظم به‌عنوان یکی از مؤثرترین راهبردهای غیر دارویی برای حفظ سلامت سالمندان شناخته می‌شود، بسیاری از سالمندان به دلیل محدودیت‌های جسمانی، کمبود زمان، ترس از آسیب و کاهش انگیزه، قادر به انجام تمرینات طولانی‌مدت و مداوم نیستند. در سال‌های اخیر، رویکرد «میان‌وعده‌های کوچک تمرینی» به‌عنوان راهکاری نوین و زمان‌کارا برای ارتقای فعالیت بدنی مطرح شده است. این رویکرد بر انجام بُرش‌های کوتاه، ساختارمند و تکرارشونده فعالیت بدنی در طول روز تأکید دارد و می‌تواند موانع رایج مشارکت سالمندان در برنامه‌های تمرینی را کاهش دهد. هدف از این مطالعه، مرور روایی شواهد موجود درباره اثر میان‌وعده‌های کوچک تمرینی بر عملکرد جسمانی، کارکردهای عملکردی و کیفیت زندگی سالمندان است. این مرور به‌صورت روایی و با تمرکز بر مطالعات مداخله‌ای انجام شد. بدین منظور، مطالعات منتشرشده در پایگاه‌های علمی معتبر که به بررسی تمرینات کوتاه‌مدت در جمعیت سالمندان پرداخته بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. تمرکز اصلی این مرور بر پیامدهایی نظیر عملکرد عضلانی، توان عملکردی، امکان‌پذیری و پذیرش تمرین و در برخی موارد پیامدهای شناختی بود. یافته‌های مطالعات مرورشده نشان می‌دهد که میان‌وعده‌های کوچک تمرینی، به‌ویژه تمرینات مقاومتی کوتاه‌مدت، می‌توانند بهبود معناداری در عملکرد عضلانی و توانایی انجام فعالیت‌های روزمره سالمندان ایجاد کنند. افزون بر این، این نوع تمرینات از نظر پذیرش و پایبندی، به‌ویژه در سالمندان پیش‌ناتوان، مزیت‌هایی نسبت به تمرینات مداوم نشان داده‌اند. به‌طور کلی، شواهد موجود حاکی از آن است که توزیع فعالیت بدنی در قالب بُرش‌های کوتاه می‌تواند راهکاری عملی، ایمن و قابل‌اجرا برای ارتقای سلامت عملکردی و کیفیت زندگی سالمندان باشد. با این حال، انجام مطالعات بیشتر با طراحی‌های قوی‌تر و پیگیری بلندمدت برای تثبیت این یافته‌ها ضروری به نظر می‌رسد.