سقوط یکی از مهم‌ترین مشکلات سلامت در دوران سالمندی است که پیامدهایی مانند شکستگی، ناتوانی حرکتی، کاهش استقلال فردی و افت کیفیت زندگی را به همراه دارد. یافته‌های پژوهشی نشان می‌دهد که بسیاری از عوامل خطر سقوط - Including ضعف عضلانی، اختلال تعادل، انعطاف‌پذیری محدود و کاهش هماهنگی حرکتی - قابل‌بهبود هستند و ورزش یکی از مؤثرترین مداخلات برای اصلاح این عوامل محسوب می‌شود. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر ورزش و فعالیت بدنی بر کاهش خطر سقوط سالمندان و تبیین سازوکارهای اثرگذار آن است. مرور شواهد علمی نشان می‌دهد که برنامه‌های منظم ورزشی شامل تمرینات قدرتی، تعادلی، انعطاف‌پذیری و تمرینات هوازی سبک، می‌توانند با تقویت عضلات اندام تحتانی، افزایش پایداری بدن، بهبود کنترل پاسچر و ارتقای هماهنگی عصبی - عضلانی، احتمال سقوط را به شکل قابل‌توجهی کاهش دهند. افزون بر این، فعالیت بدنی منظم با بهبود عملکرد شناختی، کاهش اضطراب مرتبط با حرکت و افزایش اعتمادبه‌نفس حرکتی، نقش مهمی در کاهش ترس از سقوط ایفا می‌کند؛ عاملی که خود یکی از دلایل محدودیت فعالیت سالمندان است. نتایج مطالعات نشان می‌دهد که مشارکت پایدار در برنامه‌های ورزشی هدفمند و ساختاریافته، نه‌تنها خطر سقوط را کاهش می‌دهد، بلکه موجب ارتقای کیفیت زندگی، افزایش استقلال عملکردی و کاهش پیامدهای روانی - اجتماعی ناشی از سقوط می‌شود. در مجموع، ورزش می‌تواند به‌عنوان یک مداخله ایمن، کم‌هزینه و قابل‌اجرا، راهکاری مؤثر برای پیشگیری از سقوط و حمایت از زندگی سالم در دوران سالمندی به شمار آید.