زمینه و هدف: رویدادها و تمرینات نیمه‌استقامت (مدت ۲ تا ۱۲ دقیقه) به دلیل قرارگیری در دامنه شدت شدید، نیازمند مشارکت بهینه سیستم‌های انرژی هوازی و بی‌هوازی هستند. در دهه اخیر، دو مداخله «استراتژی شروع سریع» و «تمرین مقدماتی شدید» به‌عنوان راهکارهایی مؤثر برای تسریع سینتیک برداشت اکسیژن ریوی˙VO₂ kinetics، صرفه‌جویی در ظرفیت بی‌هوازی (W′) و بهبود عملکرد شناخته شده‌اند. هدف این مرور، یکپارچه‌سازی یافته‌های کلیدی مطالعات انجام‌شده در سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۲۳، تبیین مکانیسم‌های فیزیولوژیکی، حل تعارضات موجود و ارائه پروتکل‌های عملی برای مربیان و ورزشکاران ایرانی است.
روش‌شناسی: مرور تحلیلی-روایتی بر ۸ مطالعه کلیدی منتشرشده در مجلات معتبر (Medicine & Science in Sports & Exercise، PLOS ONE، International Journal of Sports Physiology and Performance، Sports و غیره) به همراه منابع مکمل کلاسیک و جدید.
یافته‌های اصلی:
1. استراتژی شروع سریع در رویدادهای ۲ تا ۶ دقیقه‌ای با کاهش زمان پاسخ میانگین ˙VO₂ و صرفه‌جویی در W′، عملکرد را ۲ تا ۸ درصد بهبود می‌بخشد.
2. در تمرینات متناوب با شدت بالا، شروع سریع زمان صرف‌شده بالای ۹۵٪ ˙VO₂max را تا ۱۷۰٪ افزایش می‌دهد؛ مگر آنکه مصرف W′ دقیقاً کنترل شود.
3. ترکیب تمرین مقدماتی شدید و شروع سریع در ورزشکاران با سطح متوسط اثر هم‌افزایی دارد، اما در ورزشکاران نخبه به دلیل پدیده «سقف اثر» (ceiling effect) فایده اضافی ندارد
4. در مسافت‌های ۱۰ کیلومتر و بالاتر، پاسخ به شروع سریع کاملاً فردی بوده و تنها افرادی با سرعت در ˙VO₂max (v˙VO₂max) و سرعت پیک بالا سود می‌برند.
نتیجه‌گیری: استراتژی شروع سریع و تمرین مقدماتی شدید از قوی‌ترین ابزارهای موجود برای بهینه‌سازی عملکرد و طراحی تمرینات نیمه‌استقامت هستند. کاربرد صحیح آن‌ها نیازمند توجه به مدت فعالیت، سطح ورزشکار و کنترل بار بی‌هوازی است.