این پژوهش با هدف بازخوانی طب مکمل در چارچوب تمدن اسلامی و پیوند آن با آینده‌پژوهی سلامت انسان‌محور در سازمان مشاوران و متخصصان ملل اسلامی (اینسکو)، به تحلیل نسبت میان علم، اخلاق و معنا در نظام سلامت جهانی می‌پردازد. در مقدمه، سلامت نه به‌مثابه نبود بیماری بلکه به‌صورت پدیده‌ای چندساحتی، زیستی، اجتماعی و معنوی تعریف شده است. طب مکمل، از این منظر، بازنمای عقلانیت قدسی و ابزار وحدت میان شناخت علمی و حکمت وجودی تلقی می‌شود؛ رویکردی که در برابر بحران معنا در پزشکی مدرن، امکان بازگشت به کرامت و عدالت زیستی را فراهم می‌کند.
در روش کار، از رهیافت میان‌رشته‌ای و تحلیلی استفاده شده است تا الگوی نظری سلامت انسان‌محور بر مبنای حکمت اسلامی و اصول فقه‌الصحّة تبیین شود. بدین منظور، منابع فلسفی اسلامی، پژوهش‌های روز زیست‌فناوری (Biofeedback، Neurofeedback)، و مطالعات بین‌المللی سلامت سیاره‌ای مورد بررسی تطبیقی قرار گرفته‌اند. چارچوب نظری پژوهش بر سه محور حکمت اسلامی و وحدت وجودی بدن، حکمرانی دانایی، و عدالت زیست‌سیاره‌ای بنا شده است.
در بخش بحث، نشان داده می‌شود که فناوری‌های تنظیم‌زیستی بدون پیوند معنوی در معرض بیگانگی معرفتی‌اند، اما طب مکمل اسلامی می‌تواند بنیان اخلاقی آن‌ها را سامان دهد. الگوی سلامت آینده بر چهار سطح زیستی، شناختی–روانی، فرهنگی–اجتماعی و زیست‌سیاره‌ای استوار می‌شود؛ مدلی که در آن علم، فرهنگ و زمین در شبکه‌ای از معنا و کرامت هم‌زیست‌اند. همچنین مفهوم حکمرانی دانایی به‌مثابه رویکردی برای تلفیق عقل علمی و مسئولیت اخلاقی تبیین شده است. آینده‌پژوهی سلامت از این منظر، نه پیش‌بینی محض بلکه طراحی آینده‌ای اخلاق‌محور بر اساس عدالت و معنای زیستی است؛ جایی که کرامت انسان هم‌ارز کرامت زمین تلقی می‌گردد و طب مکمل، نقش پیونددهنده دانش بومی و علم جهانی را ایفا می‌کند.
در نتیجه‌گیری، پژوهش تأکید می‌کند که طب مکمل اسلامی قادر است الگویی معرفتی و فراپزشکی برای تلفیق علم، اخلاق و معنا در سیاست سلامت جهانی ارائه دهد. تحقق سلامت پایدار جهانی تنها در صورت پیوند سه‌گانه بدن، معنا و زمین ممکن است. بر این اساس، پیشنهاد می‌شود شاخص‌های جدیدی چون «شاخص سلامت کرامتی» به‌عنوان ابزار سنجش عدالت، رفاه معنوی و زیست‌پایداری انسان و جهان تدوین شوند، تا سلامت از هدف اقتصادی به فضیلت معرفتی و معیار حکمرانی دانایی ارتقا یابد.