سقوط یکی از چالش‌های عمده سلامت عمومی در میان سالمندان به شمار می‌رود و تقریباً ۲۷٫۵ درصد از افراد ساکن در جامعه بالای ۶۵ سال را سالانه حداقل یک بار تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ این حوادث منجر به آسیب‌های جسمانی، کاهش استقلال عملکردی و هزینه‌های قابل توجه درمانی می‌شوند. تمرینات تک‌وظیفه‌ای، که صرفاً بر مهارت‌های حرکتی مانند تعادل و قدرت تمرکز دارند، و تمرینات دو‌وظیفه‌ای، که فعالیت‌های شناختی و حرکتی را به طور همزمان ادغام می‌کنند تا سناریوهای واقعی زندگی را شبیه‌سازی نمایند، به عنوان مداخلات کلیدی در پیشگیری از سقوط در حوزه توانبخشی سالمندی و علوم ورزشی مطرح شده‌اند.این مرور روایی با رویکرد نظام‌مند، اثربخشی این پروتکل‌های تمرینی را از طریق تلفیق شواهد مطالعات منتشرشده بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۲۳ بررسی می‌کند. منابع از پایگاه‌های داده‌ای شامل PubMed، Scopus، Web of Science و Google Scholar با استفاده از کلیدواژه‌های هدفمند و اصطلاحات MeSH گردآوری شدند. معیارهای ورود شامل کارآزمایی‌های بالینی تصادفی، مطالعات شبه‌آزمایشی، پژوهش‌های مشاهده‌ای طولی و مرورهای نظام‌مند/متاآنالیز با تمرکز بر بزرگسالان ۶۰ سال به بالا و نتایج مرتبط با تعادل، راه رفتن، عملکرد حرکتی یا وقوع سقوط بود. معیارهای خروج، مقالات غیرانگلیسی، چکیده‌های کنفرانسی و مطالعات مداخلات غیرتمرینی یا جمعیت‌های دارای اختلالات شدید عصبی/اسکلتی-عضلانی نامرتبط با سالمندی طبیعی را حذف کرد. استخراج داده‌ها ویژگی‌های مطالعه، جزئیات مداخله، معیارهای سنجش نتایج و چارچوب‌های نظری را پوشش داد.یافته‌های کلیدی نشان می‌دهند که تمرینات تک‌وظیفه‌ای به طور مداوم تعادل، سرعت راه رفتن و قدرت عضلانی را بهبود می‌بخشند و خطر سقوط را در کوتاه‌مدت کاهش می‌دهند. تمرینات دو‌وظیفه‌ای مزایای اضافی در تقویت یکپارچگی شناختی-حرکتی، عملکرد اجرایی و عملکرد در فعالیت‌های پیچیده روزمره ارائه می‌دهند؛ متاآنالیزها اثرات متوسط تا بزرگ بر راه رفتن و تعادل نسبت به گروه کنترل را گزارش کرده‌اند. با این حال، ناهماهنگی‌ها ناشی از تنوع در پارامترهای مداخله (مانند شدت، مدت، بار شناختی)، کیفیت روش‌شناختی و پیگیری محدود بلندمدت است. شکاف‌های پژوهشی شامل دوز و پیشرفت بهینه نامشخص، داده‌های ناکافی در مورد پایبندی و اثرات پایدار، فقدان استانداردسازی ارزیابی عملکرد دو‌وظیفه‌ای و نمایندگی ناکافی زیرگروه‌های متنوع (مانند افراد با اختلال شناختی یا بیماری‌های همراه) می‌باشد.در نتیجه، هر دو پروتکل تک‌وظیفه‌ای و دو‌وظیفه‌ای در پیشگیری از سقوط مؤثر هستند، اما رویکردهای دو‌وظیفه‌ای احتمالاً کاربرد واقعی بیشتری از طریق پرداختن به تعاملات شناختی-حرکتی ارائه می‌دهند. توصیه‌ها بر لزوم پروتکل‌های استاندارد، مطالعات طولی در مورد دوام و پایبندی، و مداخلات شخصی‌سازی‌شده برای جمعیت‌های ناهمگن سالمند تأکید دارد تا دستورالعمل‌های مبتنی بر شواهد را تدوین و استراتژی‌های پیشگیری از سقوط در سالمندی را بهینه سازد.