آسیب‌های عضله پکتورالیس ماژور (PM) که زمانی نادر محسوب می‌شدند، در سال‌های اخیر در میان بدنسازان و ورزشکاران قدرتی با افزایش تمرینات مقاومتی سنگین، به‌ویژه در حرکت پرس سینه، شیوع قابل توجهی یافته‌اند. این آسیب‌ها که اغلب در اثر بارگذاری اکسنتریک شدید رخ می‌دهند، می‌توانند عملکرد ورزشی را به‌شدت مختل کرده و نیازمند استراتژی‌های توان‌بخشی هدفمند باشند.این مرور روایتی با هدف ترکیب و تحلیل ادبیات موجود درباره کشیدگی و پارگی عضله PM در بدنسازان، با تمرکز بر مکانیزم‌های آسیب، عوامل خطر و روش‌های توان‌بخشی مبتنی بر شواهد انجام شده است.جستجوی سیستماتیک در پایگاه‌های PubMed، Scopus، Web of Science و Google Scholar برای شناسایی مطالعات انگلیسی‌زبان داوری‌شده منتشرشده در بازه زمانی ۲۰۰۳ تا ۲۰۲۳ انجام شد. معیارهای ورود شامل مطالعاتی بود که به آسیب‌های PM در جمعیت‌های دارای تمرینات مقاومتی می‌پرداختند، از جمله مطالعات مشاهده‌ای، گزارش‌های موردی، مرورهای نظام‌مند و تحلیل‌های بیومکانیکی. داده‌ها به‌صورت ساختارمند استخراج و بر اساس سه محور اصلی مکانیزم آسیب، عوامل خطر و استراتژی‌های توان‌بخشی تحلیل شدند.مکانیزم غالب آسیب، بارگذاری اکسنتریک بیش‌ازحد در فاز پایین‌آمدن پرس سینه همراه با انقباض ناگهانی عضله است. عوامل خطر مهم شامل مصرف استروئیدهای آنابولیک، حجم بالای تمرین، کاهش استحکام تاندون با افزایش سن و عدم تعادل عضلانی می‌باشد. در موارد پارگی کامل، جراحی ترمیمی با بازگشت ۸۵–۹۰٪ قدرت عضله ظرف ۶ تا ۱۲ ماه، نتیجه عملکردی مطلوب‌تری ارائه می‌دهد. درمان غیرجراحی برای پارگی‌های جزئی مناسب بوده و بر حرکت کنترل‌شده و بارگذاری تدریجی تاکید دارد. با این حال، تنوع روش‌شناختی و کمبود مطالعات طولی و کنترل‌شده، تعمیم‌پذیری نتایج را محدود می‌کند.آسیب‌های PM در بدنسازی پدیده‌ای چندعاملی هستند که تحت تأثیر عوامل بیومکانیکی، فیزیولوژیکی و مرتبط با تمرین قرار دارند. اگرچه جراحی در موارد پارگی کامل همچنان گزینه اصلی درمان است، اما طراحی پروتکل‌های توان‌بخشی فردی‌سازی‌شده ضروری است. پژوهش‌های آینده باید با تمرکز بر مطالعات طولی و تحلیل‌های بیومکانیکی استاندارد، به تدوین راهکارهای پیشگیرانه و توان‌بخشی مبتنی بر شواهد، بهبود نتایج بازگشت به ورزش و کاهش خطر عود آسیب منجر شوند.