استعدادیابی در نظام آموزش‌وپرورش، یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های شناسایی، پرورش و هدایت سرمایه انسانی به شمار می‌رود و نقش تعیین‌کننده‌ای در شکوفایی ظرفیت‌های فردی و توسعه پایدار جوامع دارد. کشورها با توجه به فرهنگ، ساختار آموزشی، و اهداف توسعه‌ای خود، رویکردهای متفاوتی در زمینه شناسایی و پرورش استعدادها اتخاذ کرده‌اند. این پژوهش با رویکرد تطبیقی، به بررسی و مقایسه‌ی نظام‌های استعدادیابی در پنج کشور منتخب سنگاپور، چین، ایالات متحده، انگلستان و فنلاند می‌پردازد.
روش پژوهش بر پایه‌ی تحلیل اسنادی و تطبیق شاخص‌های کلیدی سیاست‌های استعدادیابی در این کشورها است. یافته‌ها نشان می‌دهد که کشورهای آسیایی (مانند چین و سنگاپور) بر روش‌های آزمون‌محور و رقابتی تأکید دارند، در حالی‌که کشورهای اسکاندیناوی و آنگلوساکسون (مانند فنلاند و انگلستان) از رویکردهای چندمعیاره، عدالت‌محور و زمینه‌نگر برای شناسایی استعدادها بهره می‌گیرند.
از جمله عوامل کلیدی موفقیت نظام‌های استعدادیابی در کشورهای پیشرو می‌توان به طراحی نظام چندبعدی ارزیابی استعداد، آموزش تخصصی معلمان، غربالگری همگانی، تداوم حمایت آموزشی از گروه‌های کم‌برخوردار و پیوند میان سیاست‌های آموزشی و توسعه انسانی اشاره کرد. نتایج این پژوهش می‌تواند به عنوان الگویی کاربردی برای بازنگری و طراحی نظام بومی استعدادیابی در ایران مورد استفاده قرار گیرد و زمینه‌ساز تحقق عدالت آموزشی و شکوفایی استعدادهای نسل آینده شود.