با نظر به اینکه سندرم پیش از قاعدگی یکی از اختلالات روان‌تنی شایع در میان زنان در سنین باروری است که می‌تواند کیفیت زندگی و سلامت روان آنان را تحت تأثیر قرار دهد. از سوی دیگر، بهزیستی روانی یکی از ابعاد بنیادین سلامت روان است که می‌تواند نقش مؤثری در تنظیم هیجان‌ها، سازگاری با تغییرات زیستی و کاهش آسیب‌پذیری روانی ایفا کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین سندرم پیش از قاعدگی و بهزیستی روانی در زنان ساکن شهر اصفهان انجام شده است. این مطالعه به روش توصیفی-همبستگی طراحی شده و جامعه آماری آن شامل کلیه زنان ۱۸ تا ۴۵ ساله ساکن در شهر اصفهان بوده است. با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس، نمونه‌ای به حجم ۳۰۰ نفر انتخاب گردید که نماینده گروه‌های اجتماعی، اقتصادی و تحصیلی متنوع بودند. برای سنجش متغیرهای پژوهش، از پرسشنامه سندرم پیش از قاعدگی (PSST) و پرسشنامه بهزیستی روان‌شناختی (Ryff) استفاده شد. یافته‌های آماری نشان داد که میانگین نمره سندرم پیش از قاعدگی ۳۷٫۸۱ با انحراف معیار ۵٫۷۸ و میانگین نمره بهزیستی روانی ۵۳٫۶۰ با انحراف معیار ۶٫۳۰ بوده است. نتایج تحلیل همبستگی نشان داد که بین سندرم پیش از قاعدگی و بهزیستی روانی رابطه منفی و معناداری وجود دارد (01/0>p). این یافته بدین معناست که با افزایش سطح بهزیستی روانی، علائم سندرم پیش از قاعدگی کاهش می‌یابد. بر این اساس، می‌توان نتیجه گرفت که بهزیستی روانی به‌عنوان یک مؤلفه محافظتی، نقش مهمی در تعدیل شدت تجربه علائم سندرم پیش از قاعدگی ایفا می‌کند. یافته‌های این پژوهش می‌تواند مبنایی برای طراحی مداخلات روان‌شناختی و ارتقای سلامت روان زنان در راستای کاهش نشانه‌های سندرم پیش از قاعدگی قرار گیرد. همچنین پژوهش حاضر بر ضرورت توجه به بهزیستی روانی در برنامه‌های ارتقای سلامت باروری زنان تأکید دارد.