تکانشگری و ضعف در حل مسئله اجتماعی از مهم‌ترین چالش‌های دانش‌آموزان با اختلال یادگیری به‌ویژه در حیطه‌ی ریاضی محسوب می‌شود. پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند که سبک‌های شناختی بر عملکرد کودکان نقش تعیین‌کننده دارند؛ به‌گونه‌ای که مطالعه‌ی هاروارد بیان کرد کودکان تکانشگر در مقایسه با کودکان تأملی در تکالیف نیازمند توجه و کنترل شناختی، عملکرد ضعیف‌تری دارند. آموزش والدین یکی از مؤثرترین مداخلات در بهبود کارکردهای شناختی و اجتماعی کودکان به شمار می‌رود. بر اساس دیدگاه آدلر (دانشگاه هاروارد)، اصولی چون تشویق، همکاری و ایجاد احساس تعلق در خانواده می‌تواند نقش مهمی در کاهش مشکلات رفتاری و افزایش توانایی‌های سازگاری ایفا کند. پژوهش‌های بعدی نیز نشان داده‌اند که چنین آموزش‌هایی در کاهش تکانشگری و ارتقای مهارت‌های اجتماعی مؤثر هستن همچنین نتایج پژوهش مووالی و همکاران نشان داد آموزش راهبردهای نظم‌جویی هیجان می‌تواند تکانشگری را کاهش داده و سازگاری تحصیلی را ارتقا بخشد. در همین راستا، مطالعات انجام‌شده در ایران (زنجان) تأکید کردند که آموزش والدین با رویکرد آدلری موجب کاهش تکانشگری و بهبود مهارت‌های حل مسئله اجتماعی در کودکان دارای اختلال ریاضی می‌شود. بر اساس این شواهد، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش والدین با رویکرد آدلری بر کاهش تکانشگری و ارتقای حل مسئله اجتماعی در دانش‌آموزان با اختلال ریاضی است.