در دنیای پرچالش امروز، حفظ سلامت روان و دستیابی به احساس رضایت و معنا در زندگی از مهم‌ترین دغدغه‌های انسان به‌ شمار می‌رود. در این میان، امید به‌عنوان یکی از نیروهای بنیادی روان‌شناختی، نقشی تعیین‌کننده در رشد فردی و کیفیت زندگی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط میان امید، معنا در زندگی و رضایت از زندگی در میان دانشجویان دختر و پسر دانشگاه آزاد آیت‌الله آملی انجام شده است. روش پژوهش از نوع توصیفی ـ همبستگی بوده و برای گردآوری داده‌ها از ترکیب دو روش کتابخانه‌ای و میدانی استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان واحد علوم و تحقیقات این دانشگاه (حدود ۳۶۰۰ نفر) بود که از میان آنان، ۲۶۰ نفر به‌صورت تصادفی به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه امیدواری اسنایدر، پرسشنامه نگرش به زندگی (LRI) و پرسشنامه رضایت از زندگی دینر بوده است. داده‌ها پس از جمع‌آوری، با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری توصیفی و همبستگی پیرسون مورد تحلیل قرار گرفتند .نتایج نشان داد میان امیدواری و رضایت از زندگی در هر دو گروه دختر و پسر رابطه مثبت و معناداری وجود دارد، اما ارتباط میان امیدواری و معنا در زندگی، و نیز میان معنا و رضایت از زندگی در هیچ‌یک از گروه‌ها تأیید نشد. این یافته‌ها بیانگر آن است که امید، به‌عنوان نیرویی درونی و انگیزشی، بیش از سایر مؤلفه‌ها بر احساس خرسندی و رضایت فرد از زندگی اثرگذار است. در مقابل، معنای زندگی در غیاب امید، نمی‌تواند به‌تنهایی به رضایت از زندگی منجر شود .بر اساس نتایج به‌دست‌آمده، پیشنهاد می‌شود در برنامه‌های دانشگاهی، کارگاه‌ها و فعالیت‌های آموزشی با محوریت تقویت تفکر امیدوارانه، هدف‌گذاری مؤثر و بازتعریف معنا در زندگی طراحی و اجرا شوند تا سطح بهزیستی روانی دانشجویان ارتقا یابد و آنان با انگیزه و نگرشی مثبت‌تر مسیر زندگی خود را دنبال کنند.