آسیب‌های اجتماعی همچون سایه‌ای تیره، بر قامت موزون توسعه و اعتلای جامعه سایه افکنده است. این پدیده، که تجلی آثار منفی ناشی از اعمال نابهنجار و تعارضات پنهان در ساختار اجتماع است، عمیقاً تحت تأثیر تعاملات پیچیده عوامل اجتماعی، عاطفی و رفتاری قرار دارد و سطح استرس و آسیب‌پذیری دانش‌آموزان را به شدت افزایش می‌دهد.
در این میان، دانش‌آموزان، به مثابه سرمایه‌های ملی و معماران فردای میهن، نیازمند صیانت حداکثری هستند. نهاد مقدس آموزش و پرورش، به عنوان سنگ بنای پرورش نسل آینده، وظیفه‌ای خطیر بر دوش دارد: مصون‌سازی این سرمایه‌ها در برابر ناملایمات و رفتارهای ناسالم اجتماعی از طریق روشنگری و تدوین تمهیدات آگاهانه. با این حال، اعتراف به یک نقطه کور ضروری است: عدم آشنایی کافی با مهارت‌های بنیادین زندگی، شکافی عمیق در بنیان وجودی بسیاری از افراد ایجاد کرده است. تجربه نشان داده است که صرفاً انتقال دانش رسمی، برای مهیا ساختن فرد در برابر چالش‌های روزمره زندگی ناکافی است.
لذا، ضرورت ایجاب می‌کند که توجه اساسی به نهاد آموزش و پرورش معطوف گردد. راهگشای اصلی برای دستیابی به جامعه‌ای سالم، اجرای طرح‌ها و برنامه‌هایی مدون است که پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی را در کانون توجه قرار دهد. هنگامی که فعالیت‌های مکمل آموزشی، در کنار محتوای رسمی، به شکلی هنرمندانه در فرد مهارت‌های حیاتی را بپرورانند، جاذبه تحصیل افزون شده و ظرفیت دانش‌آموزان برای مدیریت سازنده مسائل روزمره به اوج می‌رسد. این گزارش در پی آن است که با تبیین تعریف مهارت‌های زندگی، اهمیت و ضرورت آموزش آن در محیط آموزشی، چارچوبی دقیق برای ارتقای سطح دانش و تجربه همکاران فراهم آورد. پرداختن به این ارکان تربیتی، نه یک انتخاب، بلکه یک الزام استراتژیک برای اعتلای کیفی جامعه فردا محسوب می‌شود.