اضطراب وجودی به عنوان دغدغه‌ای عمیق درباره مفاهیم بنیادین هستی، جمعیت‌های آسیب‌پذیر مانند مددجویان را به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد. این مرور سیستماتیک با هدف بررسی اثربخشی مداخلات تلفیقی مبتنی بر روانشناسی اگزیستانسیال و مددکاری اجتماعی در کاهش اضطراب وجودی در مددجویان انجام شد. با استفاده از پروتکل PRISMA، جستجوی جامعی در پایگاه‌های اطلاعاتی بین‌المللی و داخلی انجام و ۲۴ مطالعه واجد شرایط مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها نشان داد که مداخلات تلفیقی تأثیر معناداری بر کاهش علائم اضطراب وجودی داشته‌اند. چهار درونمایه اصلی در اثربخشی این مداخلات شناسایی شد: بازسازی معنایی، تقویت عاملیت و اختیار، کاهش انزوای اگزیستانسیال و پذیرش مسئولیت. مداخلات گروهی با تلفیق تکنیک‌های معنادرمانی و خدمات حمایت اجتماعی عملی، بیشترین اثربخشی را نشان دادند. به رغم چالش‌هایی مانند ناهمگونی روش‌شناختی، می‌توان نتیجه گرفت که رویکرد تلفیقی بین‌رشته‌ای پارادایم نوین و مؤثری برای کاهش اضطراب وجودی و ارتقای کیفیت زندگی مددجویان ارائه می‌دهد. این یافته‌ها بر ضرورت بازنگری در سیاست‌گذاری‌های مرسوم حمایتی و توجه همزمان به ابعاد معنایی و عینی رنج تأکید می‌ورزد.