هدف پژوهش حاضر، مقایسه ویژگی‌های شخصیتی در والدین دانش‌آموزان دارای اختلالات یادگیری و والدین دانش‌آموزان عادی بود. این پژوهش به روش توصیفی- مقایسه‌ای و با رویکرد ترکیبی (کمّی و کیفی) انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه والدین دانش‌آموزان دوره ابتدایی شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۴–۱۴۰۳ بود. نمونه‌ای به حجم 100 نفر (50 والد از دانش‌آموزان دارای اختلالات یادگیری و 50 والد از دانش‌آموزان عادی) از طریق نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شد. ابزار گردآوری داده‌ها شامل پرسش‌نامه نئو (NEO-FFI) برای سنجش پنج عامل شخصیت (روان‌رنجورخویی، برون‌گرایی، گشودگی به تجربه، توافق‌پذیری و وظیفه‌مداری) و مصاحبه نیمه‌ساختاریافته برای تحلیل کیفی تجارب والدین بود. جهت تحلیل داده‌های کمّی از آزمون t مستقل برای مقایسه میانگین‌ها و برای داده‌های کیفی از تحلیل مضمون (Thematic Analysis) استفاده شد. نتایج نشان داد والدین دانش‌آموزان دارای اختلالات یادگیری در بُعد روان‌رنجورخویی نمرات به‌مراتب بالاتری داشتند، در حالی که در ابعاد برون‌گرایی، توافق‌پذیری، وظیفه‌مداری و گشودگی به تجربه نمرات پایین‌تری نسبت به والدین گروه عادی گزارش شد (p < 0.05). یافته‌های کیفی نیز مؤید احساس ناکارآمدی، اضطراب فرزندپروری و فشار روانی مضاعف در والدین دارای فرزند با اختلال یادگیری بود. این نتایج ضرورت توجه نظام آموزشی و درمانی به ویژگی‌های روان‌شناختی والدین و طراحی مداخلات خانواده‌محور را برجسته می‌سازد. پیشنهاد می‌شود برنامه‌های مشاوره‌ای برای والدین این گروه از کودکان با تأکید بر تقویت مؤلفه‌های شخصیتی حمایتی و کاهش روان‌رنجورخویی طراحی و اجرا شود.