برنامه‌ریزی درسی به عنوان یکی از ارکان اساسی نظام‌های آموزشی، نه‌تنها بر رشد فردی و تحصیلی یادگیرندگان تأثیر می‌گذارد، بلکه بازتابی از روابط قدرت، ایدئولوژی‌های مسلط و تحولات فرهنگی و اجتماعی است. این مقاله با رویکرد جامعه‌شناختی به بررسی نقش فرهنگ و ساختار اجتماعی در طراحی برنامه‌های آموزشی می‌پردازد و تحلیل می‌کند که چگونه برنامه‌های درسی می‌توانند به بازتولید نابرابری‌های اجتماعی یا تحقق عدالت آموزشی کمک کنند. با استفاده از چارچوب نظریه‌های جامعه‌شناسی آموزش‌وپرورش، از جمله نظریه‌های بازتولید اجتماعی بوردیو و پاسرون، نظریه مقاومت فریره، و دیدگاه دورکیم درباره جامعه‌پذیری، این پژوهش نشان می‌دهد که برنامه‌های درسی غالباً تحت تأثیر فرهنگ گروه‌های مسلط طراحی می‌شوند و به حاشیه‌نشینی دانش‌آموزان از طبقات محروم یا اقلیت‌های فرهنگی منجر می‌شوند. همچنین، تأثیر فناوری و تغییرات اجتماعی بر تحول برنامه‌ریزی درسی مورد بحث قرار گرفته است. یافته‌ها حاکی از آن است که برنامه‌ریزی درسی منعطف، چندفرهنگی و غیرمتمرکز می‌تواند به کاهش نابرابری‌های آموزشی و پاسخگویی به نیازهای متنوع یادگیرندگان بینجامد. در پایان، پیشنهاد می‌شود که برنامه‌ریزان درسی با در نظر گرفتن تنوع فرهنگی، عدالت آموزشی و تحولات فناورانه، به طراحی برنامه‌هایی بپردازند که همسو با چالش‌های جهان معاصر باشند.