در آموزش ابتدایی، به‌ویژه در دوره اول، شکل‌گیری ارتباط عاطفی و مؤثر میان معلم و دانش‌آموز از اهمیت بالایی برخوردار است. در این میان، زبان بدن معلم به‌عنوان بخشی از ارتباط غیرکلامی، نقشی اساسی در ایجاد اعتماد، امنیت روانی، و انگیزه یادگیری ایفا می‌کند. پژوهش حاضر با رویکردی تحلیلی، به بررسی ابعاد مختلف زبان بدن معلم- از جمله تماس چشمی، حالت چهره، ژست‌ها و فاصله فیزیکی- و تأثیر آن بر تعامل با دانش‌آموزان می‌پردازد. با اتکا به نظریه‌های ارتباطی و روان‌شناسی رشد، نشان داده می‌شود که؛ زبان بدن مثبت می‌تواند فضای یادگیری حمایتی و سازنده‌ای فراهم آورد، در حالی که زبان بدن منفی موجب اضطراب، بی‌اعتمادی و افت انگیزه در دانش‌آموز می‌شود. یافته‌ها حاکی از آن است که آگاهی معلم از پیام‌های غیرکلامی خود، شرط لازم برای بهبود کیفیت تعاملات در کلاس درس است. در پایان، پیشنهادهایی برای ارتقای مهارت‌های غیرکلامی معلمان در آموزش ابتدایی ارائه شده است.