پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تعامل میان خانواده و مدرسه بر کاهش رفتارهای چالشی، بی‌نظمی و مشکلات رفتاری دانش‌آموزان دوره ابتدایی انجام شده است. این مطالعه از نوع توصیفی-همبستگی است و جامعه آماری شامل دانش‌آموزان، والدین و معلمان یک مدرسه دولتی می‌باشد. داده‌ها با استفاده از پرسشنامه‌های استاندارد تعامل خانه و مدرسه و ارزیابی رفتارهای چالشی جمع‌آوری شده‌اند. تحلیل آماری با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون انجام شد. نتایج نشان داد که تعامل مثبت و مستمر بین والدین و مدرسه باعث کاهش معنادار بی‌نظمی، پرخاشگری و سایر رفتارهای نامطلوب در دانش‌آموزان می‌شود. یافته‌ها بر اهمیت ایجاد ارتباطات مؤثر و راهکارهای عملی در جهت تقویت مشارکت والدین در فرآیند تربیت تأکید دارند. این پژوهش می‌تواند راهنمایی‌های کاربردی برای مدیران و معلمان مدارس جهت بهبود فضای آموزشی و تربیتی فراهم آورد.